شبها راه رفتن

شب ها راه رفتن رو خیلی دوست دارم.

باید حتما غروب بشه و تاریک بشه البته.

غروبها از ساعت شش تا هفت میرم استارباکس، و از ساعت هفت تا نه راه میرم توی تاریکی.

بهم خیلی قدرت میده.

کمک میکنه متمرکز بشم و تصمیمات درست بگیرم.

با اینکه شبه و هیچ کس نیست معمولا،

چون کاناداییا از همه چی رونده ن،

نه تفریح میرن،

نه خانواده دارن،

نه احتماعی هستن،

ولی شاید بگم بهترین حسش همون شب بودن و هیچ کس نبودن هست.

به جرات میتونم بگم هر کشور و شهری که رفتم توی زندگیم، دب اکبر و دب و اصغر، و یه سری صورت فلکی ها رو پیدا کردم.

دوست دارم خیلی موفق بشم.