وصلت

هر جامعه ای نقاط قوت و ضعفی داره.

توی جامعه ایران

یه مسئله ای که من میتونم بهش خرده بگیرم

علاوه بر مردسالاری که توی بعضی خانواده ها حاکم هست (باید این خانواده ها دختر داشته باشن تا اینو درک کنن)

مسئله بعدی نگاه به مادر خانواده هست.

با مادر خانواده مثل یه آدم معمولی رفتار نمیشه.

فکر میکنن چون مادر هست (مخصوصا پسرها) و توی موضع ضعف هست و باید ازش محافظت بشه،

پس خیلی وقتها حرفاش حجت هست و حرفاش به حرفای بقیه اعضای خانواده و حتی همسرشون رجحان داره.

حتی الان، من توی همین کانادا چند تا پسر بالغ بالای 30 میشناسم که یه جورایی بین مادرشون و بقیه فرق میذارن.

اولش ممکنه فکر کنی که چون جنس مخالفن اینجوری هست.

نه.

این نیست.

از بچگی به پسرها یاد دادن که مادر و خواهر چون جنس ضعیف ترن، پس توی موضع ضعفن.

پس باید هواشون رو نگه دارن.

و جالبه که اغلب پسرهای ایرانی این حس رو فقط به مادر و خواهر خودشون دارن.

یعنی با بقیه جنس مذکر جامعه اغلب مثل آشغال رفتار میکنن.

همین هم باعث میشه که پسرها همیشه از مادر تبعیت کنن

از مادر بیشتر از پدر حرف شنوی داشته باشن

چون مادرها هم اغلب توی ایران فتنه هایی هستن واسه خودشون ماشالا

و همه تلاششون رو میکنن اغلب و نه همیشه

که پسر رو از همسرش جدا نگه دارن.

این ایراد میمونه با پسرها.

من کلا یه پسر رو در تمام زندگیم دیدم که این شکلی نبود.

و اون دوست پسرم بود.

چون بای دیفالت احساس میکردم پسرها مادراشون و خواهراشون رو بیشتر از هرکسی دوست دارن.

یه بار بهم گفت این که تو اینقدر اینها رو دوست داری و احترام میذاری عالیه.

ولی پررو نکن ملت رو.

اینها از تو بیشتر که نیستن.

شماها همه تون اعضای خانواده منین

و تو با من هستی همیشه نه اونها.

لذت بردم از حرفاش و از دیدگاهش

متفاوت ترین دیدگاهی بود که شنیده بودم.

متاسفانه هم دخترای ما هم پسرامون اینقدر با مشکلات فرهنگی تربیت شدن که حقیقتش فکر میکنم بهترین راه روبرو نشدن با این مشکلات اینه که با این آدمها وصلتی نکنی.