هم خونه داشتن

من از یه جهت داشتن هم خونه ای رو دوست دارم.

تا وقتی نخوام ازدواج کنم هم میخوام همچنان هم خونه ای داشته باشم.

هر هم خونه ای یه زندگی جدیده، یه دنیای جدیده.

هر بازه سنی ویژگی ها و پیچیدگی های خودشو داره.

یه هم خونه ای داشتم که هر روز صبح ساعت 6 از خواب بیدار میشد و تا هشت همینجوری صبحونه میپخت.

از هشت نا نه صبحونه میخورد.

و از نه تا ده ظرف و اینها رو میشست و...

بقیه هم خونه ایام از دستش اسایش نداشتن.

یه بار صبح وقتی داشتیم صحبت میکردیم توضیح داد که چرا صبحونه رو با ظرافت میپزه و ناهار و شام رو فست فود میخوره.

اینو قبلا اینچا نوشتم

باباش وقتی این بچه کوچیک بوده، دور و بر هفت سال اینا، میذاره برای همیشه ترکشون میکنه و میره کلا یه منطقه دیگه در یه استان دیگه از کانادا، و اونجا یه رستوران مخصوصا صبحونه و برانچ تاسیس میکنه. و خودش میشه آشپز.

این بچه تنها راهی که حس میکنه از جنس باباشه و با باباشه و کلا یاداور باباش هست، اینه که صبحها به اندازه باباش توی اشپزخونه باشه و صبحونه مفصل درست کنه.

به ظاهر شاید خنده دار و بامزه بیاد ولی خیلی غم انگیزه و تاثربرانگیز.

ادمای مسن خصوصیات خودشونو دارن.

مثلا اصلااااااااا دوست ندارن جای وسایل عوض شه.

اگه تو یه دونه نمک بذاری کنار بقیه وسایل دعوا راه میندازن.

خیلی بداخلاق و عنق هستن اغلب،

ولی میبینی این ادا و اطواراشون ظاهریه.

یه سری دیسیپلین های عجیب دارن و نسبت به تغییر خیلی مقاومت دارن.

کلا به نظرم داشتن هم خونه ای خیلی خوبه.

باعث میشه هم تنها نباشی

هم اینکه اگه به چالشی میخوری از تجربه ش استفاده کنی

هم وقتی با خودش به مشکل میخوری، بشینی فیگر اوت کنی،

و مشکل رو با کمکش حل کنی و بری جلو.

به نظر من داشتن هم خونه ای یکی از راههای ساخته شدن ادمه. لازم نیست تا ابد ادامه بدی، ولی فکر میکنم تا سن سی سالگی هر ادمی حداقل باید 6-7 سالی هم خونه ای داشته باشه (نه یک عضو خانواده یا فامیل)، و باید از گروه های سنی مختلف هم داشته باشی و باید باهاشون زندگی کنی نه که هفته ای سه روز باشی و ویکند بری خونه ت. باید باهاشون مثلا حداقل دو هفته یه جا زندگی کنی بعد دو شب بری باز برگردی و.. یعنی بیشتر عمرت رو توی خونه باشی نه که به عنوان مهمان خانه نگاه کنی. وگرنه ساخته نمیشی.

که بتونه یاد بگیره چطوری ادمها رو بفهمه.