وقتی میبینی دوم راهنمایی شدی دوباره

دیشب خواب دیدم

دیدم واسه دو هفته برگشتم خونه

بعد چشم باز کردم دیدم توی مدرسه دوران راهنماییمون دوم راهنمایی شدم و از قضا مدیر دبیرستانمون مدیرمه!!!!

رفتم بهش گفتم

من حتما باید سر کلاس بشینم؟!

گفت بله

شما دوم راهنمایی هستی

پرسیدم پس تکلیف اون دوران راهنمایی و دبیرستانی که اینجا سپری کردم چی میشه؟

گفت ای بابا! اونام سر جاش هست

گفتم اقا جان من میخوام برگردم کانادا نمیخوام بمونم اینجا دوم راهنمایی بخونم با این سن و سالم!!! 

میگفت نه باید بمونی!!

منم بلیط برگشتم وقتش داشت سر میرسید.

داشتم سکته میکردم.

همونجوری با همون حس و حال از خواب پریدم!!

الانم داشتم با خواهرم دربارهش صحبت میکردم!

درباره تافل واسه صبا مهندس:

عزیزم

مطالبی که باید بنویسم خیلی خیلی خیلی زیاده.

پس ریز به ریز مینویسم.

و لطفا خودتم تو اینترنت سرچ کن و رموز موفقیت رو دربیار ازونجا.

ولی به طور کلی

هیچی و هیچی و هیچی و هیچی برای امتحان زبان به اندازه تمرین مهم نیس.هم

و اینکه امتحان تافل واقعا زیاد ارتباطی با توانایی زبانیت نداره.

اینجا ماک کسانی رو داریم که تافلشون 118 بوده و قادر نیستن یه کلمه بنویسن و بخونن.

کسانی رو هم داریم که نمرشون به زور شده 80! ولی مثل بلبل کامیونیکیت میکنن و عالی هستن.

برای همین من به شخصه نظرم اینه که این امتحانات کاملا غیراستاندارد هستن.

از طرفی تافل اماده شدن براش دشوارتر از ایلتسه.

ایلتس 6 و نیم رو معادل تافل 100 میگیرن تو بعضی دانشگاهها گاهی هم نود.

ولی تافل نود به نظرم مینیمم برای ایلتس هفته. مینیمم.

اگه وقت و حوصله داری و اگه حال نداری با کامپیوتر کار کنی ایلتس بده.

تافل چهار تا اسکیل داره:

1. ریدینگ

2. لیسنینگ

3. اسپیکینگ

4. رایتینگ

که سر فرصت دونه دونه سعی میکنم چیزایی که هنوز تو ذهنم مونده رو توضیح بدم.

پی نوشت: هر قدر سن من بیشتر میگذره، بیشتر حس میکنم این پسره کامران جعفری چقدررررررررررررر نرماله!! نمیدونم اینو چطوری توصیف کنم. این داداشش یه ذره لوس میزنه. ولی این داداش بزرگه بی نهایت نرمال به نظر میرسه!!! کاشششششششششش داداش من میشد!

مصاحبه کامران و هومن

من هنوز یه داداش میخوام!!! یه خواهر بزرگم میخوام! که بتونم با بچه هاشون بازی کنم!

چند وقت دیگه میخوام درباره دو بشر رو اعصاب بنویسم که از نظر ظاهر و احتمالا باطن بی شباهت به هم نیستن.

شفیع-امیرقاسمی!

پی نوشت 2: یکی از نشانه های نرمال بودن برای من اینه:

اینکه بتونی از یه نفر دلجویی کنی فقط برای دل خودش و خودت.

اینکه ناراحتی یکی تو رو ناراحت کنه.

اینکه بری از کسی که ناراحت شده ازت یا به هر دلیلی دلش شکسته دلجویی و طلب بخشش کنی برای دل خودت، برای اینکه حس خوبت دوباره برگرده. نه برای اینکه نکنه ازم ناراحت شه بره یه جای دیگه حرفمو بزنه یا مثلا دشمنم بشه. یا زیراب بزنه.

من هنوز حس میکنم خیلی راه دارم پیش روم که این مهارتو تقویت کنم.

هنوز دارم کار میکنم رو خودم.

این حس به نظرم از قدرت درون میاد.

چیزی که من هنوز ندارمش اونجوری که باید.

باید روش کار کنم.

پی نوشت 3: با تشکر از یاور و بلاگش، دارم یه کتابی میخونم به اسم "تسلی بخش های فلسفه"  نوشته الن دو باتن

هنوز تو فصل اولشم. اگه نظرمو جلب کنه دربارش مینویسم.

پی نوشت 4: میخوام دور و برمو خلوت کنم. به یه زمان و فضا نیاز دارم برای خودم.

پی نوشت 5: ازینکه جدی اینجا رو میخونه، خودشم بهم میگه که میخونه، خیلی ناراحتم میکنه. یه مدته مغزم هر روز داره سانسور میکنه چیزایی که قراره بنویسم رو. چرا نمیفهمی. نمیخوام اینجا رو بخونی. راضی نیستم. چرا تو اینقدر روی اعصاب منی. چرا تو نمیتونی یه ذره از بقیه مخاطبای من یاد بگیری اخه. چرا تو اینقدر حاشیه داری. بخدا من راضی نیستم. این کارای تو باعث میشه نم نم از تو بدم بیاد یا حداقل دیگه خوشم نیاد.

پی نوشت 5: کلنگ واقعا اون اتفاق افتاده؟