مخاطب

سلام علیرضا،

اولا لطف داری،

بعدم من با کسی لج نیستم. باور کن.

با پسرها اصلا لج نیستم.

مشکل من اینه که گاهی اسپم میگیرم. و طول میکشه که بفهمم کی واقعیه و کی نیست.

من همه مخاطبامو دوست دارم.

یکی از ادمهایی که خیلی وقته ازش خبری نیست و واقعنی دلم براش تنگ شده طاهر هست.

پسرا رو دوست دارم عین دخترها و عین ترنس ها و همه تونو دوست دارم.

یه سفر دارم که توی ماه مارچ و اپریل افتاده.

ازین ناراحتم که چرا اونوقتهایی که حس میکردم مریض شدم خودم رو مسخره میکردم و میگفتم سوسولی.

ازین ناراحت میشم که چرا توی این صد سال اول زندگیم اینقدر حساس بودم. البته اینها پیش میاد. طبیعیه. ادم به مرور یاد میگیره چطوری زندگی کنه.

در کل باید زودتر یاد میگرفتم که هیچ کس و هیچ چیز ارزش این رو نداره که تو رو یه ثانیه ناراحت کنه. هرکسی اینکارو کرد باید سریع ترک کنیش.

تعداد ادمهایی که بهم همه ش میگن میتونم نویسنده خوبی بشم و سبک دارم، خیلی زیاد شده و من عملا حتی از یه چیزی ک الان دارم و میتونم توش بنویسم هم استفاده نمیکنم. انگار منتظر امادگی هستم.

یعنی این حس که همه ش و هر روز این رو میشنوم که میتونم بنویسم، و این حس که چرا نمینویسم؟ ازارم میده.

از طرفی محمد میگفت که همه مخاطبای دختر تو کلا عقل ندارن و پسرا هم با نوشته هات خودارضایی میکنن پس نوشته های تو کلا بی ارزشن، اینو همیشه نکیگفت ولی گاهی میگفت شایدم میگفت که اذیتم کنه یا هرچی.

به هر حال درسته که هیچ مهم نیست حرفش، و مخاطبای دختر من فوق العاده باهوش و دوست داشتنین و پسرا هم همه باشخصیت هستن، ولی همیشه این حرفش گاهی میپیچه توی سرم و میگم نکنه واقعا نوشته هام بی ارزشن؟

از طرفی روز بالای ده نفر حداقل کامنت میذارن و من الان نمیدونم کدوم یک ازین غزل ها واقعین؟

یا این دختره کبری کیه؟

جدی کبری کی هستی؟

و این منو خسته میکنه پس جواب هیچ کس رو نمیدم.

همین.