دوست

من ناراحت نمیشم ازین که کسی وبلاگم رو بخونه.

حقیقتش، چند ماهه، که خیلی هم خوشحال میشم.

قبلنا حس میکردم که اینکار که یه اشنا وبلاگمو بخونه ازارم میده.

ولی الان حس خوبی هم پیدا میکنم.

قبلنا منو این خیلی ناراحت میکرد،

که کسی اونم کسی که از من این همه سال بزرگتره (هفت هشت سال عدد خیلی خیلی بزرگیه، وقتی سنتون میره بالاتر اینو درک میکنین) بیاد ریز به ریز و بند به بند رو بخونه و اطلاعات تکمیلی هم بگیره از من،

و منو با نوشته ام قضاوت، و حتی مجازات کنه!

بعدم بگه وبلاگت رو نمیخونم.

الان این همه ساله این مخاطبایی که میخونن منو، نه تنها ذوق میکنم وقتی میخونن نظر میدن، بلکه وقتی ازشون توی طولانی مدت خبر نمیشه تعجب میکنم که چی شده؟

اینکه کسی اینقدر دو رو باشه و تازه عین بچه پرروها پیام بده و سرکوفت هم بزنه.

همین.

در کل دوستون دارم. دوستای خودم رو مخصوصا اونایی که همیشه با اسمو رسم واقعیشون به من پیام میدن و بهم لطف میکنن رو خیلی دوست دارم. خیلی.